Bolivia: adembenemend en shocking

Hoi allemaal,

Na ruim anderhalve week in Bolivia te zijn kan ik wel zeggen dat ik het een prachtig land vind. De mensen zijn super vriendelijk en het land heeft prachtige natuur. Na onze stop in Tupiza en ons geweldige wild wild west avontuur, paardrijden, zijn we op een vierdaagse-tour door de bergen, langs lagoons en over de grootste zoutvlakte ter wereld (2000m2) gereisd.

Elke keer als ik denk ´kan het nog mooier´, maken we wel weer iets mee dat me weet te verrassen. Zoals dus deze tour. Met twee jeeps vertrokken we ´s ochtends vroeg vanuit Tupiza. En hoe kon het ook anders: weer gezellige mensen. De eerste stop was nog net in het Tupiza, om een grote lading Cocabladeren te kopen. Mensen hier hebben deze coca bladeren in hun mond om minder last van vermoeidheid en hoogteziekte te hebben. Ze gebruiken een zoete katalysator om het ietwat beter te laten smaken en het effect te vergroten. En ik moet zeggen dat het helpt. Naar is alleen wel dat je met zo´n prop van die bladeren in je mond nauwelijks een zinnig woord kunt uitbrengen, maar ja ook dat went.

De eerste dag van de tour hebben we voornamelijk door een mooie gekleurde bergomgeving gereden en de afgrond was af en toe weer duizelingwekkend stijl. De nacht brachten we door op 4300 meter in een afgelegen dorpje waar we de enige toeristen waren. Verder bestond het dorpje uit een aantal locals en veel lama´s en schapen.
De volgende dag kwam onze gids Mario ons om 4 uur wekken om nog iets verder te stijgen, naar 5000meter, waar een verlaten dorp ligt: Pueblo Viejo (ook wel Pueblo Fantasmo genoemd). Een heel onwerkelijk aangezicht, ruines van huizen waar een paar honderd jaar geleden mijnwerkers allerlei kostbare mineralen uit de bergen haalden. Echter, door hoogte konden hun kinderen hier niet normaal opgroeien. Ze kregen allerlei rare waanideeen en imaginary friends (heh, that sounds familiar...) en dus vertrok het hele bergvolkje naar een paar honderd meter lager.
Ook Daf en ik hebben af en toe wat last van de hoogte (en imaginary friends ;)). Gelukkig geen misselijkheid, maar wel voelen we ons twee oude vrouwtjes die na elke vijf stappen even moeten uithijgen. Ook ´s nachts word ik soms buiten adem wakker, normaal ademhalen blijkt toch moeilijk op grote hoogte.

Dag twee, ook al begon hij vroeg, werd echt een fantastische dag, prachtige lagoons met flamingo´s en een warm bad in een natuurlijke hotspring. Wonderbaarlijk genoeg lukt het me ook om op de meest afgelegen plekken mensen tegen te komen: Seb en Morris, wederom!
Die avond in een backpackersvesting aan de ´gekleurde lagoon´geslapen, klein feestje daar onder een hele mooie gevulde sterrenhemel.
Dag drie bestond uit nog een paar lagoons, nog meer lama´s en nog meer flamingo´s. Als voorproefje op de grote zoutvlakte Salar de Uyuni, stopten we op een ´minizoutvlakte´ waarover een spoorlijn vanuit Uyuni naar de kust van Chili loopt. Hierover worden allerlei mineralen die in de mijnen van Bolivia worden gevonden getransporteerd.
Deze dag eindigde in het leukste hostel dat ik ooit heb gezien: een zouthostel (jaja, natuurlijk hebben ook wij even aan de muren gelikt)! De grootste verrassing was dat er zelfs een douche aanwezig was, konden we allemaal goed gebruiken inmiddels. Vanuit het hostel hadden we tevens al uitzicht over de zoutvlakte die we zouden gaan bezoeken. De volgende en laastste dag hebben we gebruikt om over deze Salar de Uyuni te rijden. Om 5 uur uit bed voor een prachtige zonsopkomst over de zoutvlakte, very romantic. Het ontbijt nuttigden we aan voet van een eilandje midden op de zoutvalkte, dit eilandje was vroeger een rif (en ooit was de zoutvlakte dus een oceaan) en dat was duidelijk te zien aan de structuur van de rotsen. Inmiddels helemaal begroeid met enorme stokoude cactussen. Natuurlijk ook hier weer ontzettend veel en mooie foto´s gemaakt met grappige effecten op de zoutvlakte.

Helaas kwam aan al het moois van de tour weer een einde en na nog een middagje rondhangen in Uyuni, niet echt een inspirerende stad en bij gebrek aan open public toilets zijn ook wij net als sommige locals maar op straat gaan plassen, namen we die avond de bus naar Potosi. Twee Australische meiden van onze tour hielden ons hierbij gezelschap en dat was maar goed ook, we konden elkaars steun namelijk goed gebruiken. Toen de bus aan kwam rijden dachten we; neeeeeeeee dit is hem niet, dit kan hem niet zijn. Maar goed, het bleek hem dus wel te zijn. Hij viel zo ongeveer bijna uit elkaar en nadat de busdriver 10 minuten had geprobeerd dit barrel aan de praat te krijgen besloten ze hem maar even een zetje te gaan geven. Binnen 2 seconden stonden alle mannelijke medereizigers buiten en even later reden we Uyuni uit, de bergen in. Prima reis verder en na ietwat vertraging en vele poepluiers van de baby van onze buurvrouw in de bus hebben we Potosi gelukkig heelhuids bereikt.

De reden voor onze tocht naar Potosi waren de mijnen. Met Seb en Morris hebben we diezelfde dag nog een bezoek aan een mijn gebracht. En dit is dus het meest schokkende wat ik tot nu toe heb gezien. De eerste honderd meters in de mijn waren prima: ruimte om te lopen, redelijke frisse lucht en niet al te warm. Zodra we op de eerste werkplek aankwamen werden de vreselijke omstandigheden waarin de mensen daar werken duidelijk. Geen frisse lucht, giftige stoffen en enorm warm. Alle mijnwerkers zijn als het ware zelfstandige ondernemers en hebben alleen of met een paar anderen een eigen stekje in de mijn waar ze zilver, lood en zink vinden. Het zijn allemaal mannen van tussen de 14 en 45 jaar oud, die daar soms 10 uur per dag onder de grond werken. Om het werk enigzins dragelijk te houden hebben ze de hele dag cocabladeren in hun mond, zodat ze de vermoeidheid, honger en dorst niet voelen. Mijn hart brak echt toen ik deze jongen mannen hier dit afschuwelijke werk zag doen. We zijn op een aantal ´werkplekken´ geweest en onze gids liet ons met een aantal van hen praten. Voorafgaand aan ons bezoek aan de mijn hadden we op een markt frisdrank, voedsel, cocabladeren en sigaretten voor de mannen gehaald. Daarnaast hadden een paar mensen dynamiet gekocht. Potosi is de enige stad in Bolivia waar dit gekocht kan worden en de mijnwerkers gebruiken het om een nieuwe ruimte te openen. Heel bizar om ineens zo´n knal te horen terwijl je in een benauwde ruimte onder de grond zit. Gelukkig konden wij er na 2 uur uit... ik wil niet zeggen dat een bezoek aan deze mijn in Potosi een must is, maar het is zeker een eyeopener en in zekere zin ´interessant´, super indrukwekkend en tevens onderdeel van de Boliviaanse maatschappij. De Boliviaanse regering weet ervan, maar doet in principe niks. Het enige wat de regering verzorgt is een pensioen, als de mijnwerkers deze pensioenleeftijd van 45 jaar tenminste halen.

Schokkerende en leuke belevenissen dus in Bolivia. Potosi zelf was an sich een vrij schattig stadje, het centrum dan. We zijn daar zelfs nog bij een lokaal radiostation in de studio geweest, net niet on air helaas. En ook ons verblijf in de hoofdstad Sucre was fantastisch. Mooie witte stad, elk jaar worden de huizen in het centrum gewit. Leuke, kleurrijke marktjes met lieve Boliviaanse mensjes. Gezellige barretjes en natuurlijk ook hier de hele nacht aan de Reaggeton!
Vanmorgen zijn we aangekomen in La Paz, gezellige boel, één grote Antarctica/ Zoutvlakte-tour reunie. Vanmorgen hebben we hier een witches market bezocht waar ze lama-foetussen verkopen die mensen in hun huizen offeren. Rare gewaarwording na het zien van al die grappige beesten in het wild.

Ok, dit is een beetje een lang verhaal geworden. Mijn volgende bericht bevat hopelijk de details over de San Pedro gevangenis hier in La Paz, die gaan we morgen proberen te bezoeken. Deze gevangenis is een stad op zich in La Paz, inclusief een Nederlandse gevangene. Vandaag is het ons nog niet gelukt hem te bezoeken, misschien morgen... Daarna op naar Lake Titicaca.

Tot slot, mochten jullie ongerust zijn na nieuwsberichten over Peru: Peru laten we (helaas) voor wat het is. Het zou al niet helemaal meer in onze planning passen en nu met de modderstromen en harde regenval (zelfs doden bij de Incatrail, echt heftig), lijkt het ons zeker beter om Peru voor een volgende reis te bewaren. Na Bolivia gaan we richting Chili: op naar de warmte,

Hasta luego, un beso